Meanwhile in Brazil

Na een lange tijd radiostilte, toch nog een laatste update voordat Martijn hier gaat komen en we samen aan ons avontuur hier gaan beginnen.

Carnaval
Ik eindigde mijn verhaal de vorige keer vlak voor de carnaval. Maar nu, de échte carnaval. De carnaval begint hier vroeg, de eerste bloco's (ik weet nog steeds niet hoe dit goed compact te beschrijven, maar dit is een groep muzikanten die op een wagen een bepaalde route afleggen) verzamelen al om 6 uur, gelukkig besloten wij dat als we om 8 uur zouden gaan dat dit ook op tijd zou zijn. En uiteraard stond ik als echte Nederlander om 8 uur klaar om te gaan, terwijl de rest op dat moment net pas opstond... Ik had het kunnen weten na 1 maand in Brazilië te zijn. Met een plastic beker aan een touwtje zodat je die om je nek kunt hangen, een masker en een hawaislinger was ik er helemaal klaar voor! Hoewel ik duidelijk underdressed was tussen allerlei creatief verklede mensen. Veel grappige Trump variaties;-). Hoe dichter we bij de plek van deze bloco kwamen, hoe drukker het werd; en met druk bedoel ik écht druk, de nederlandse carnaval is er niks bij. Maar wat wil je ook in een stad met 2,5 miljoen mensen...
Toen hebben we dus maar besloten op zoek te gaan naar een plekje van waaruit we van de bloco zouden kunnen genieten, waar het nu nog niet zo druk zou zijn. Een prima plekje gevonden, waar zelfs wat dansen op de plaats mogelijk was en vanuit daar kunnen genieten van deze bloco. Op naar huis om daar te eten en nog even te liggen, alvorens we door zouden gaan naar de bloco van de familie van Silvana. Helaas regende het heel hard, waardoor de bloco besloot op een en dezelfde plek te blijven. Maar desalniettemin kon de regen de pret niet drukken. Heerlijk gedanst in de regen. Gelukkig is het hier niet koud, dat maakt de regen een stuk minder erg.

Werken
Vanaf na de carnaval is het flink aanpoten geweest om te proberen om alles op tijd afgerond te krijgen. De werkdagen waren over het algemeen lang, het was geen zeldzaamheid om meer dan 12 uur per dag te werken. Gezien we nogal even hadden moeten wachten op de ethische goedkeuring, moesten we in korte tijd veel doen. Gelukkig hebben Rosa en Silvana heel veel tijd en energie gestoken in het mij helpen en hoewel ik bang ben dat ik niet met al mijn data naar huis ga komen, denk ik wel dat we in ieder geval een heel eind gekomen zijn. Het is een enorme uitdaging geweest, maar ook zeer leerzaam! Het was zeker goed om in levende lijven te ervaren hoe belangrijk het is om op de werkvloer de kleine (impliciete) regels te snappen en om te zien hoe een werkcultuur anders kan zijn dan je gewend bent. Tevens werd regelmatig ook mijn creativiteit aangesproken in het oplossen van problemen die je op dat moment tegen komt. O, en de creativiteit werd ook vaak aangesproken qua taal, weinig studenten hier spreken of verstaan goed Engels, dus dat maakt het soms lastig. In mijn beste Portugees en met gebarentaal toch in de meeste situaties er goed, althans dat denk ik nog, uitgekomen. Lang leve het geduld van al mijn deelnemers in het onderzoek!
En toch ook wel weer heel goed om te zien dat wanneer het onmogelijk lijkt om alles nog op tijd af te krijgen, dat wanneer je er voor gaat en met naïeve hoop toch gewoon blijft proberen het voor elkaar te krijgen, je dan toch verbazingwekkend ver komt!

Maar gelukkig was er in de weekenden ook zeker nog genoeg tijd om de omgeving te verkennen:

Boerderij
Een deel van de carnaval heb ik doorgebracht op de boerderij van de familie van Silvana. Ergens in de middle of nowhere in Minas Gerais. Ik ben nog steeds verbaasd dat ze de weg konden vinden daar op die zandweggetjes. Het was er heerlijk! Veel mooie natuur, veeeeel honden (de natuur doet er zijn werk;-)) en vooral veel gezelligheid met de familie van Silvana. Hier werd nog gekookt op vuur en was iedere avond een kampvuur. Een van de middagen werd er op de boerderij ook een beetje carnaval gevierd en ging iedereen zich ook verkleden. Voor mij hadden ze een oranje voetbalshirt bedacht als verkleedsel;-).

Inhotim
Er is een prachtig open lucht museum vlakbij Belo Horizonte, inhotim. Alexandre en Vanessa waren zo lief om me mee te nemen hier naar toe. Alleen al de natuur daar is prachtig, je loopt in een grote met zeer veel zorg aangelegde tuin met hierin allerlei kunstwerken, veel opstellingen, maar ook foto's, schilderijen. Het is erg groot, het lukt je niet om in een dag alles goed te zien. Gelukkig was het rustig, waardoor de prachtige plekken nog meer tot hun recht kwamen, maar ook zodat we veel wel hebben kunnen zien. Ik denk dat we 2/3 van het park wel gezien hebben.

Casa Branca
Casa branca is een klein schattig dorpje, niet ver van Belo Horizonte. Hier woont een vriend van Silvana en deze was zo gastvrij om ons voor het weekend uit te nodigen. Een heerlijk weekend daar doorgebracht, vol lekker eten, een mooie waterval en prachtige uitzichten.

Ouro preto
Een must-see: Ouro Preto. Alleen de weg er naar toe al was vol prachtige uitzichten! Het is een mooi relatief klein stadje met een mooi historisch centrum. We sliepen in San Bartolomeu, een piepklein dorpje wat meer op het platteland. Echt interessant om te zien, echt een andere wereld nog dan het stadseleven. Een dorpje van praktisch een straat, met veel piepkleine winkeltjes waar men vanalles verkoopt. Er was ook een restaurantje, daar hebben we gegeten. Om eerlijk te zijn gingen we met niet hele hoge verwachtingen daar naartoe, maar toen we aan kwamen lopen, zag het er al heel gezellig uit. Het restaurant was klein, maar gezellig. We waren de enige gasten en de eigenaar cq kok heeft veel met ons gesproken. Hij vond het erg leuk met mij Duits te kunnen spreken. De pizza's waren er heerlijk! En toen we onze pizza's ophadden kwam de eigenaar met nog een pizza, en vroeg of hij met ons mocht komen eten en of we ook een stukje van zijn pizza wilden proeven. We hebben een stukje geproefd en deze pizza was nóg lekkerder!
Op de terugweg weer naar belo horizonte zijn we nog gestopt bij Lavras Novas, ook een grappig klein dorpje, wel erg toeristisch, maar daarom niet minder leuk. Een hoop leuke schattige huisjes en ook hier weer veel prachtige uitzichten.

Sorry, wat kort door de bocht allemaal, maar ik vertel het jullie graag in geur en kleur als ik weer terug ben in Nederland.

Hoewel ik nog niet weg ben uit Brazilië, (want nu dadelijk eerst 2 weken reizen met Martijn door Brazilië) toch zo aan het einde van mijn werkperiode hier eens terugkomen op wat ik zal gaan missen als ik terug ben in Nederland en wat absoluut niet.
Wat ik zeker zal missen:
Het heerlijke weer hier! Maar hopelijk is het dadelijk in Nederland ook mooi weer! En anders heb ik in ieder geval hier een goede portie zon opgedaan:).
De warmte van de Braziliaanse mensen hier, mensen zijn hier heel warm, behulpzaam en erg op elkaar gericht. Iedereen is altijd bereid je te helpen en iedereen praat tegen iedereen, of het nu in de bus is, op straat of in de winkel.

Wat ik absoluut niet zal missen:
Het verkeer hier. Het chaotische drukke verkeer ga ik absoluut niet missen. Omdat het ov hier niet super is en de afstanden groot zijn, ben je ook duidelijk minder mobiel en meer tijd kwijt met reizen. Dus ik ben blij als ik in Rotterdam weer gewoon op mijn fietsje naar mijn werk kan.
Iets anders wat ik echt niet zal missen is het continue aware moeten zijn voor je veiligheid. Hoewel ik geen seconde me onveilig heb gevoeld en absoluut niks mee heb gemaakt wat in de lichtste zin vervelend is, door de vele waarschuwingen blijf je erg op je hoede.

Zoveel meer meegemaakt, maar daar zal ik jullie vast heel lang nog mee vervelen als ik weer terug ben in Nederland!

Veel liefs,
Lokke

O, en ik zal proberen voor we vertrekken zaterdag ook nog wat foto's te uploaden.