Eerste indrukken

Nog maar enkele dagen hier en al zo veel te vertellen.
Voor diegene die dit verhaal nog niet kennen, begin ik aan het begin. In september op een conferentie in Barcelona kwamen we via Silvia (een collega oorspronkelijk uit Brazilië) en Ligia (een PhD uit Brazilië die toen juist een tijd in Nederland bij ons op de afdeling heeft gewerkt) in contact met Silvana en Rosa. Plannen werden gesmeed en voor ik het wist, stond het vast. Ik zou naar Brazilië gaan om daar een onderzoek wat ik in Nederland al gedaan had te gaan herhalen. Nog geen maand later geloof ik, volgde Karen en ik een workshop Q-methodologie en besloten om ook deze methodologie in Brazilië te gaan gebruiken. Dus uiteindelijk 2 studies die ik hier ga doen en dus besloten iets langer, nu dus 2 maanden, te gaan dan origineel het plan was (6 weken).
Gezien de aard van mijn onderzoek en de verdieping die ik tot nu toe heb gehad in culturele sensitiviteit, zou je verwachten dat ik inmiddels redelijk cultureel sensitief zou zijn én dat dus de voorbereidingen en de communicatie tot nu toe zeer gemakkelijk zouden lopen. Maar niets is minder waar. Hoewel ik me zeer bewust was van de verschillen in cultuur en dat deze verschillen juist de kern in mijn onderzoeken zijn, ben ik toch nog als directe Nederlandse vol tegen de cultuur muur aangelopen. Dus, een hele goede les, zo eens zelf losgelaten worden om te werken in een andere cultuur.

Afgelopen vrijdag was het dan zover, ik vertrok naar Rio, helaas een beetje later dan de bedoeling was, waardoor ik in Rio rennend met mijn koffer van de aankomst naar de vertrekhal ben gerend. Na héééél lief de meneer achter de balie aan te kijken die mijn koffer in moest checken (ik was officieel te laat om nog bagage te mogen inchecken), mocht mijn koffer toch nog mee. Snel zelf nog door de security en op 2 minuten voor de gate ging sluiten in het vliegtuig naar Belo Horizonte gestapt. Na een uurtje vliegen was ik dan eindelijk daar. Gelukkig waren Silvana en Rosa zo lief om op en neer te rijden om me van het vliegveld te halen. Initieel zou ik bij Silvana verblijven in mijn periode in Brazilië, maar omdat ze twee weken aan het reizen is voor haar werk word ik deze eerste twee weken warm opgevangen bij Rosa. Belo Horizonte is een prachtige stad, je zit vol in de bergen, dus genoeg plekken met schitterend uitzicht over de stad. De plek waar ik nu verblijf is in een erg gezellig deel van de stad met veel cafétjes en gezelligheid.
Toen we aankwamen bij Rosa thuis heb ik nog even een kopje koffie met haar gedronken en één voor één kwamen steeds meer lekkernijen op tafel waarvan ik allerlei dingen moest proeven omdat ze Braziliaans waren. Na een ietwat indrukwekkende kennismaking met Ike (de hond, die blijkbaar heel aggressief wordt als je aanstalten maakt haar te willen aaien) lekker in bed gekropen.

Zaterdag eerst uitgebreid ontbeten, allerlei typische minado (uit minas gerais komende) gerechten moesten geproefd worden. Daarna ben ik met de zoon van Rosa even naar de winkels gereden om hier voor mij een prepaid sim te kopen, zodat ik hier ook kan bellen, smsen, whatsappen. Toen we terug kwamen zijn we met zijn allen (Rosa, Gusto, Alberto (een andere zoon van Rosa) gaan eten bij Bouteca de Neca (de bar aan de overkant van de straat). Hier werd ik hartelijk ontvangen door de obers, die kennelijk de rest van de familie ook allemaal kenden. Ook hier heb ik op aanraden van Rosa opnieuw iets typisch van de regio geprobeerd. ’s Middags werd ik door Silvana opgehaald om naar een feestje te gaan, een kinderfeestje van familie van haar. Het vond plaats in een gigantisch huis met een zwembad in de tuin en een schitterend plekje (mooi uitzicht over de stad en de bergen). Erg leuk om een keer te zien en mee te maken. Wat wel even wennen is, is dat je letterlijk bij de eerste ontmoeting door iedereen al geknuffeld en gekust wordt. Verder was er een mooie tafel met allerlei mierzoete snoepjes en cakejes, waarachter op een gegeven moment de jarige met de ouders gingen staan en werden toegezongen. Vervolgens mocht iedereen dan aanvallen op de zoetigheid. Hierna moest een uitgebreide fotoshoot plaatsvinden achter de tafel. In wisselende samenstellingen moesten alle familie leden en iedereen op de foto. Heel erg leuk om te merken was dat, hoewel vele aanwezigen zeer beperkt Engels spraken, dat ze toch allen geïnteresseerd waren in mij en met hun beperkte Engels toch probeerden contact te leggen met mij en dat zelfs als dat niet al te soepel liep, ze het toch bleven proberen. Heel lief om te merken dat men met je wil praten en geïnteresseerd in je is.
Zondag was een rustigere dag. Heb ik wat gewerkt, vooral even n.a.v. mijn overleg met Rosa, die maandag naar Brasilia vertrekt, nog enkele dingen geregeld. Van te voren had ik al een klein beetje dat hoe dichter bij het kwam dat ik naar Brazilië ging dat ik meer hindernissen tegenkwam in het project. Dat lijkt hier alleen nog maar meer te worden. Ik weet niet helemaal hoe ik dit alles had kunnen en had moeten ondervangen, maar nu zal ik hier in ieder geval er hard aan moeten trekken om het recht te gaan krijgen. Hopelijk gaat dat van hieruit beter, dan vanuit Nederland. Het is hoe dan ook, nu al, een van de meest leerzame projecten van mijn promotietraject.

Inmiddels mijn eerste twee werkdagen gehad, en de ethische aanvraag is gelukkig vandaag de deur uitgegaan. Alle collega's zijn heel lief en behulpzaam.

Hieronder nog enkele echte eerste indrukken:
Braziliaanse mensen zijn hele warme lieve mensen, die dat ook continue uitten door je vast te pakken, je hand te pakken, je te zoenen. En je wordt continue overstelpt met eten en lekkere dingen.

De temperatuur hier, heerlijk! Hoewel er af en toe nog een flinke regen- en onweersbui naar beneden komt zetten, is het hier nu ongeveer 30-32 graden.

Het verkeer is iets chaotischer dan wij in Europa gewend zijn. Het zijn grote drukke straten met veel verkeer. Belo Horizonte is dan ook erg groot. In de stad zijn vrij veel 3-4-5 baans wegen en hier wordt met een beetje geluk echt zonder te kijken het stuur omgegooid om van baan te wisselen. En dus wordt veel getoeterd. Sommige straten zijn hier zo stijl naar beneden dat vrachtwagens ze niet naar beneden af mogen (met reden, want helaas is het laatst nog een keer misgegaan).
Nog een leuk feitje over het verkeer in Brazilië, je hoort een zwart, grijze of witte auto te hebben, een andere kleur zie je bijna niet rondrijden.

Tot zover wat eerste verhalen en indrukken, wordt vervolgd,
Liefs uit een warm Belo Horizonte,
Lokke